بعد از انقلاب یاس در تونس و موفقیت آن پیش بینی می شد دیگر کشورهای عربی و اسلامی منطقه که سال ها بر آن ها دیکتاتورها حکومت

کرده اند به پا خیزند.به نظر می رسد عمر حکومت دیکتاتورها تنها 20 تا 30 سال است، بن علی رهبر تونس تنها 23 سال دوام آورد و حسنی

مبارک 30 سال و همچنین شاه سابق ایران از زمان کودتای 28 مرداد که رسماً با قدرت زمام امور را در دست گرفت تا سقوط رژیمش 25 سال

حکومت کرد و فکر نمی کنم عمر حکومت صدام هم بیشتر بوده باشد. به هر حال بغض فرو خفته مردم در جایی سرباز می کند و دامنگیر این

رهبران می شود و اگر دیگر حکومت های عربی و اسلامی منطقه از این اتفاقات درس نگیرند دیر یا زود دچار همین وضع خواهند شد. با این که

کشورهای خاورمیانه در آسیا و آفریقا مسلمان هستند اما اکثر دولت های آن ها از اسلام فاصله گرفته و از دین برای پیشبرد اهداف پلید خود

 استفاده می کنند. اوضاع اکنون برای ایران بسیار مناسب است، بعد از اتفاقاتی که در لبنان به نفع ایران رقم خورد و نخست وزیر مورد علاقه

حزب الله به قدرت رسید، در تونس هم حکومتی که چندان رابطه حسنه ای با ایران نداشت سقوط کرد و حالا حسنی مبارک رفتنی به نظر

می رسد.صدام و طالبان هم که توسط آمریکا از قدرت به زیر افتادند تا دشمنان حکومت ایران یکی پس از دیگری از بین بروند و شاید پس از این

نوبت عربستان و اردن و ... هم بشود و حکومت ایران باید با احترام به حقوق شهروندانش جلوی این اتفاق را در کشور خودش بگیرد و از

موقعیت فعلی به خوبی استفاده کند.