در این چند وقت اخیر آن قدر اتفاقات ریز و درشت عجیب در ایران افتاد که ما را به شک واداشت که آیا ما واقعا در کشوری اسلامی زندگی می کنیم؟ برخورد خشن با مردم در راهپیمایی،توهین به روحانیت، تجاوز جنسی،توقیف روزنامه،تهمت و درگیری لفظی در ورزش،مرگ مشکوک یک پزشک و ... فقط گوشه ای از روزهای پرفراز و نشیب کشور در یک ماه اخیر بود.

با برخوردهایی که در روز 13 آبان با مردم صورت گرفت و نیروهای امنیتی معترضان را مورد ضرب و شتم قرار دادند بار دیگر معلوم شد مقام و مسئولی در این کشور نیست که صدای مخالفان خود را بشنود و اگر خدایی نکرده روزنامه ای هم انتقاد کرد! آنقدر آن را تحت فشار قرار می دهیم که خودش کاسه و کوزه خود را جمع کند! البته در راهپیمایی اخیر توهین هایی به روحانیت صورت گرفت که خوشایند نبود.

و اما در روزهای اخیر پزشک یک زندان پر سر و صدا به طرز مشکوکی کشته شد(ببخشید خودکشی کرد!) تا رازهای این زندان شاید فاش نشود!

جنایات فجیعی که در قیام دشت و لواسان اتفاق افتاد و همچنین سر بریدن پسر و عروس اولین رییس کمیته انقلاب نشان داد که دیگر جرم و جنایت برای مردم ما به امری عادی تبدیل شده است و بر خلاف سخن حضرت علی (ع) که بعد از در آوردن خلخال از پای زن یهودی فرمود: اگر مسلمانی این خبر را بشنود و دق کند قابل ملامت نیست اینک ما که ادعا می کنیم شیعیان علی بن ابی طالب هستیم نه تنها ناراحت نمی شویم بلکه به دنبال بلوتوث آن می رویم! و در آخر اینکه در روزهای اخیر آقای مایلی کهن، امیر قلعه نوعی را مورد نوازش قرار داد و به محل زندگی ایشان گیر داد و بعد در اظهار نظری جالب تر عادل فردوسی پور را متهم کرد که در زندگی شخصی افراد دخالت می کند،البته ما می دانیم که آقای مایلی کهن در زندگی شخصی کسی دخالت نکرد و با رابطه بازی سرمربی سایپا نشد!

سخن دروغ در فرهنگ لغت به معنی سخن ناراست و کذب آمده است. همه ما از بچگی دروغ را یاد می گیریم! مثلا می خواهیم به خانه خاله برویم و شام نخورده ایم ولی به ما یاد می دهند بگوییم شام خورده ایم و بعد این می شود دروغ مصلحتی! البته در بچگی، بسیاری از افراد کلا از دروغ لذت می برند. مثلا اگر بچه ای روی دیوار خانه با، مداد خطی بکشد دوست دارد آن را انکار کند و آن را گردن برادر یا خواهر یا ... بیندازد. کم کم وقتی بزرگ می شویم و به مدرسه می رویم به ما می گویند دروغ نگویید و چوپان دروغگو را برای عبرت گرفتن در کتاب های ما گنجانده اند و البته می گویند دروغگو دشمن خداست، ولی دروغ بسیاری از مواقع در مدرسه ما را نجات می دهد، مثلا اگر مشقی نمی نویسیم به دروغ به معلم می گوییم پدربزرگ یا مادربزرگمان فوت کرده بود و بهشت زهرا بودیم و روحیه نداشتیم! معلم هم احتمالا چند قطره اشکی از چشمانش بیرون می آید! و ما، در دلمان به او می خندیم. تناقضی که مدرسه و خانه برای ما ایجاد می کند آنجاست که در خانه پدر وقتی طلبکار زنگ خانه را به صدا در می آورد به بچه می گوید بگو پدرم نیست ولی در مدرسه می گویند تحت هیچ شرایطی دروغ نگویید. بزرگتر می شویم و با اینترنت آشنا می شویم، خبرگزاری فلان می گوید آقای ایکس با آقای ایگرگ دیدار کرده، آقای ایکس تکذیب می کند، خبرگزاری فلان تایید می کند، آقای ایگرگ تکذیب می کند و باز هم خبرگزاری فلان تایید می کند! یک جای کار می لنگد،چه کسی دروغ می گوید؟ حالا به دیگران شک می کنیم و همیشه احساس می کنیم آن ها دروغ می گویند. مثلا یک بانک جوایزی رنگین را برای دارندگان حساب تبلیغ می کند، ولی همه می گوییم دروغ است و جوایز را بین خودشان تقسیم می کنند. بعد از تمام شدن درس و پیدا کردن یک شغل به دروغ گفتن ادامه می دهیم. مدیر یک تیم ورزشی می شویم، به دوغ می گوییم در تیم من اختلاف نیست در حالی که شب قبل بازیکنان حسابی از خجالت هم در آمده بودند! رییس جمهور می شویم و می گوییم بیکاری کاهش یافته در حالی که تعریف های ما از بیکاری عوض شده است. می خواهیم خانه بفروشیم، پشت سر هم از خانه تعریف می کنیم در حالی که سقف خانه در حال ریختن است. مغازه دار می شویم و می خواهیم تخفیف ندهیم، می گوییم سودش همین 400 تومنش است در حالی که 4000 تومان سود می کنیم و از همه بدتر فلسفه می خوانیم بعد خدا را دروغ می دانیم.  و بعضی مواقع به خدا هم دروغ می گوییم، انسانی را می کشیم و بعد برای راحت شدن وجدانمان به خدا می گوییم او آشوبگر بود!